Ervaringsverhaal Wendela
Ik weet nog heel goed dat ik dat dacht toen ik de diagnose kreeg.
Ik heb een gezin, een fijn leven en een baan en toch een eetstoornis. Ergens diep van binnen wist ik echt wel dat hoe ik leefde niet was hoe ik zou willen leven, een leven met restricties, regels en dwang is geen fijn leven maar toch leefde ik zo al vanaf mijn tienerjaren ik had er geen last van, ik leefde al vroeg van dieet naar dieet ik wist niet beter. Ik ben chronisch ziek en heb mijn eetstoornis als coping ingezet om niet te hoeven voelen en vooral door te kunnen blijven gaan, opgeven was geen optie.
Tot het moment in 2021 dat ik na al die jaren niet meer kon doorgaan, letterlijk niet meer doorgaan want ik was op, mijn lichaam was op, compleet uitgehold. Ik leefde in zo’n donkere wereld, ik voelde mij opgesloten alsof ik achter tralies de hele wereld aan het bekijken was maar zelf niet kon en niet mocht deelnemen. Ik had geen plezier meer in dingen, kon nergens echt bij aanwezig zijn en ik voelde mij zo verdrietig, angstig en eenzaam. Mijn man had al een paar keer aangegeven zich zorgen te maken en wilde graag dat ik hulp zocht. Maar een eetstoornis dat had ik niet, daar was ik niet ziek genoeg voor en qua gewicht niet dun genoeg voor. Ik verdiende in mijn hoofd die hulp niet (dat had mijn eetstoornis mij wijs gemaakt) hulp was er voor mensen die het echt nodig hadden.
Toch heb ik met heel veel angst en schaamte in maart 2021 de huisarts bezocht. Hoe ga je als je volwassen bent aangeven dat je denkt dat je een eetstoornis hebt? Zou de huisarts mij wel ze serieus nemen? De arts nam mij zeker wel serieus en vertelde mij toen dat zij mij dapper vond waarna we samen hebben gekeken waar het voor mij prettig was om in behandeling te gaan. Ik koos ervoor mij aan te melden bij Human Concern.
En dan komt het moment dat je het aan je naaste omgeving moet vertellen, mijn man had ik om hulp gevraagd voordat ik naar de huisarts ging, maar onze zoon van toen 10 jaar oud, mijn ouders, mijn werkgever. Hoe zou iedereen reageren? Mijn eetstoornis had mij zo angstig gemaakt, want zo erg ziek was ik toch niet? Ik durfde er bijna niet over durfde te praten, bang om afgewezen te worden of niet geloofd, ik was bang dat mensen mij raar zouden vinden of een aansteller. Ik was ook bang om het leven wat ik had opgebouwd kwijt te raken. Maar iedereen was zo lief en begripvol en dat gaf mij kracht om door te zetten en te kiezen voor herstel.
In augustus 2021 stapte ik Human Concern binnen: met angst, paniek, zoveel regels in mijn hoofd, controle te willen hebben op alles, verzwakt, uitgeput en in een diepe duisternis met mezelf. Ik ben daar met veel liefde opgevangen en heb er mogen leren zijn, gewoon alleen maar zijn. Mijn therapeut heeft mij leren accepteren wie ik ben met alles wat ik meebreng. Ik heb daarnaast volledig steun mogen ontvangen vanuit mijn gezin, mijn ouders, onze familie, mijn werkgever en collega’s. Mijn openheid en eerlijkheid heeft mij het tegenovergestelde gebracht van wat mijn eetstoornis mij vertelde. Het was heel fijn te mogen ervaren dat ik mocht zijn met mijn chronische ziekte, mijn eetstoornis en mijn pad in herstel in alle rust mocht gaan ontdekken.
In Oktober 2022 heb ik mogen deelnemen aan het Be-Leef programma in Portugal, iets waar ik zelf tegenop zag om naartoe te gaan. Ons gezin achterlaten, geen controle, niet wetend waar ik heen zou gaan en met wie, ik was nog nooit in mijn hele leven alleen geweest en ik had heel veel angst om alleen te zijn. Ik liep vast in mijn behandelingen in NL en had de hoop op herstel al opgegeven. Be-Leef heeft mij veel inzichten in mezelf en mijn eetstoornis gegeven maar ook in mijn systeem thuis. De Quinta is een mooie warme en liefdevolle plek. Ik heb nieuwe herinneringen mogen maken, dingen achter mij kunnen laten, mezelf mogen ontdekken en echt leren kennen en als bonus nieuwe vriendinnen gemaakt voor het leven. In de Quinta heb ik heel veel liefde mogen ontvangen en mogen teruggeven. We hebben samen als groep een hele speciale tijd doorgemaakt, er werd gelachen, gehuild en ondanks dat wij elkaar niet kende hebben we veel met elkaar gedeeld. Het mooiste aan deze hele reis vind ik dat je jezelf echt kan leren weer open te stellen en te ontdekken en weer kan gaan voelen. Ik ben mezelf dankbaar dat ik de stap heb gezet om voor herstel te kiezen en het mezelf te gunnen de stap te nemen om naar Be-Leef te gaan.
Herstellen van een eetstoornis gaat niet in een rechte lijn, kan je niet uitstippelen of regisseren, het gaat met vallen en opstaan. Van mijn therapeut heb ik tijdens mijn behandelingen herhaaldelijk 3 woorden meegekregen waar ik hoop dat anderen ook kracht uit kunnen halen: Verlangen, Doel, Eis.
- Verlangen naar wat je graag zou willen of hoe je zou willen leven,
- Doel wat je zou willen bereiken,
- Eis proberen om niet eisend te worden in het bereiken van je doel want dan ga je je doel voorbij. Deze 3 woorden herhaal ik nog vaak aan mezelf en houden mij op mijn pad.
Mijn pad gaat door, ik ben aan het herstellen aan het leven, elke dag let ik nog steeds op en ben ik mezelf bewust van mijn valkuilen en handelingen. Maar het donkere heeft plaatsgemaakt voor licht en kleur. Angst en paniek hebben plaatsgemaakt voor blijdschap en meer vertrouwen. Herstellen aan het leven kost tijd, maar met een grote glimlach en trots naar mezelf kan ik zoals ik aan mezelf in Be-Leef schreef zeggen: Wendela you go girl! Liefde en dankbaarheid voor mezelf.
En zeker niet te vergeten, ben ik ook mijn man heel dankbaar zonder hem had ik dit niet op deze manier kunnen doen. Zijn steun was onvoorwaardelijk, hoe diep de dalen ook waren, hoe erg de paniek er ook was, momenten dat ik het niet meer zag zitten bleef hij naast mij staan en in mij geloven. Gun jezelf liefde van de mensen om je heen, je bent het waard!
