Ervaringsverhaal Marije
Waarom ik voor Beleef koos
Ik merkte dat ik compleet vast zat in mijn eetstoornis en patronen. Vooral de eigen omgeving en personen om mij heen. Ik heb altijd een sterk gevoel van omgeving en handelingen die daarbij horen. Zoals bepaalde producten eten in een bepaalde ruimte of de eetstoornis en zijn patronen vasthouden in een bepaalde omgeving. Ook omdat mijn vrienden en familie zo gewend waren aan de eetstoornis en het voor hen bijna raar werd als ik wel ‘normaal’ zou doen vond ik dit erg lastig om los te laten. Ik ben dan ook erg gevoelig voor de mening voor anderen. Ik wist wel dat dit niet waar was, en zij het liefst wilde dat ik hersteld zou zijn en gezond zou zijn. Toch was die eetstoornis heel sterk. Toen ik van mijn toenmalige behandelaar hoorde over Be-Leef en eerdere opnames van de ‘reguliere eetstoornisklinieken’ niet aansloegen besloot ik deze kans te pakken. Een mooie en dankbare kans dus. Ik besloot te gaan, hoe eng ook. Wat mij ook aansprak was dat er verschillende mensen met verschillende eetstoornissen zaten. Niet alleen maar anorexia, maar ook bulimia, eetbui stoornis, nao of andere eetstoornissen. Dit maakte ook dat ik minder schaamte had dat mijn eetstoornis er misschien anders uitzag dan de andere. En dat iedereen zijn eigen struggles had en eigen ding. Ieder zat ervoor zich, maar toch samen kon je elkaar helpen en leren van elkaar.
Sidenote , toen ik ging was er nog sprake van het vier weekse programma.
Het programma
Fijn vond ik de minder prikkels, geen telefoon voor door de week, geen druk van de omgeving om verplichte contacten te onderhouden, en jezelf weer te ontdekken en te leren waarvoor je de eetstoornis gebruikt en nodig hebt. Ook ging Be-Leef niet om aankomen of afvallen maar weer om gezond eten en leren waarom je de eetstoornis nodig hebt en handvaten te leren.
Het was een zwaar programma, zeker omdat ik nog niet in een goede conditie was. Maar wel een goed programma. Er was veel afwisseling en heb veel over mijzelf geleerd. Het was ook heel liefdevol opgezet. Wat ik belangrijk vond was de eerlijkheid. Rondom het eten, rondom je gedrag, zowel van groepsgenoten als de therapeuten. Als er dingen speelden werd dit op een respectvolle manier uitgesproken. Ook het eten was heerlijk. Je kon helpen koken en er werd niet stiekem boter of dingen in gedaan. Als dit er ingedaan werd en je vroeg ernaar werd er gewoon gezegd, ‘ja er zit boter in.’ Maar omdat ik op een gegeven moment te obsessief bezig was met het eten( qua rondlopen in de keuken en alles willen zien) en niet meer met de rest werd er ook tegen mij verteld, ‘Marije, je gaat nu te ver, zullen we de afspraak maken dat je nu even niet meer in de keuken komt.’ Zo ging dat op een respectvolle manier. Dit hielp mij dan weer om te reflecteren op mijn gedrag en waar dit vandaan komt.
De afwisselende therapieën:
Ik vond de meeste de therapieën heel fijn. Vooral de wat actievere en paarden therapie. Er zijn bepaalde dingen die mij echt zijn bijgebleven en die ik toen echt verschrikkelijk vond, maar waar ik achteraf wel het meeste aan heb gehad. De meditatie dingen vond ik heel moeilijk, maar was heel goed voor mij omdat ik altijd in mijn hoofd zit en mijn lichaam niet wil voelen. Ik vond de afwisseling van de verschillende soorten therapie heel fijn. Van het praten, tot de meditatie, tot de dieren, tot naar de markt gaan en noem maar op. Ook dat je er soms op uit ging voor de therapieën heeft mij erg geholpen en het letterlijke connecten met mijzelf. Dit soms letterlijk door mijn voeten op de grond te zetten of contact te maken met de grond.
De therapeuten, koks, ervaringsdeskundigen en artsen
Iedereen behandelt jou als persoon en mens. Niet als patiënt. Of minderwaardig. Lust je iets niet, dan wordt er uitgeplozen of het de eetstoornis is of dat jij dat bent. Niet meteen op de eetstoornis geschoven. Net zoals andere gedragingen. Ook werd je altijd serieus genomen. Er werd op een liefdevolle manier met elkaar omgegaan. Iedere therapeut had verstand van zaken en zijn eigen expertise. Maar om dit te ervaren moet je er echt geweest zijn.
De plek en het huis (De Quinta)
De omgeving is zo mooi en heel rustgevend. Ook het huis( De Quinta) is heel mooi en precies goed ingericht, het straalt rust en zacht uit. Niks straalt kliniek of moeten uit. Je doet alles samen. Alles voelt ‘rein’. Ook is er geen straf en beloningssysteem zoals in veel klinieken. Je doet dit omdat je wil. Niet omdat je moet. Je doet dit met elkaar. Het heeft mij ook superveel geleerd om op te komen voor mijzelf. Leren nee zeggen, of mij niet te verantwoordelijk te gaan voelen voor anderen.
Wat bracht het mij:
Het heeft mij in herstel gebracht dat ik vooral veel geleerd heb dat mijn eetstoornis een uitlating is van andere contra indicaties en dat daar nooit echt naar gekeken is maar dat altijd alleen naar de eetstoornis gekeken is. Het is daarom nog een hele weg.
Of ik andere Be-Leef zou aanraden:
Ik zou het zeker aanbevelen aan anderen, het is een unieke mooie kans. Je doet het echt samen met anderen. Ook zijn de therapeuten echt ervaren en de meeste ook ervaringsdeskundigen. Je zit uit je eigen omgeving en je komt ondanks het zware programma ook tot rust door de mooie omgeving. Je leert heel veel over je eetstoornis en over jezelf. Je leert weer een normaal eetpatroon aan en nieuwe (lekkere) recepten met verse producten. Je maakt ook mooie herinneringen met groepsgenoten en je zult misschien vriendschappen maken voor het leven. Het kan je leven redden. Als je de kans krijgt, grijp hem. Hoe bang je ook mag zijn. Wat wil je liever? Slechter kan het niet worden, alleen maar beter.
“Moed”
Laat de angst niet winnen
Om met herstel te beginnen
©Marije van Schagen
“I will not give up until I see the sun” (– hold me now ‘red’)
Mijn favoriete plek bij het zwembad en het mooie uitzicht.
Ook ging ik graag bij de meditatie plek of in de tuin zitten.
