Ervaringsverhaal Marie
Mijn verhaal:
Een nieuwe blauwdruk
Voor mij voelt BeLeef als een nieuwe blauwdruk in mijn lichaam. Ik heb de opvoeding van mijn ouders gehad toen ik jong was, en ik heb de opvoeding van BeLeef gehad toen ik 29 was (en ben ;). De blauwdruk die ik als jong meisje mee heb gekregen voelt kil, leeg, levenloos, doods, kleurloos, ingeademd, krap, schichtig, alleen en onbegrepen. De blauwdruk die ik van BeLeef heb meegekregen, voelt warm, kleurrijk, liefdevol, vol vertrouwen, verbinding, ik mag zijn wie ik ben, ik mag (en wil!) me laten zien, vrolijk, levendig, gegrond, geaard, kalm, uitgeademd en tevreden.
Is het nu BeLeef die ik voel of mijZelf?
Ik weet niet of het ‘BeLeef’ is wat ik voel, of dat het MeZelf is, die ik daar ineens zo voel 😉 Want dat is oprecht wat BeLeef mij heeft gegeven: het voelen van míj, van meZelf. En dat klinkt dan, vind ik, een beetje zijig. Dat vinden van jeZelf met een hoofdletter Z. Maar ik kan nu, na BeLeef, wel zo goed snappen waarom het met een hoofdletter geschreven is. Voor mij betekent het dat ik degene ben die mij leidt. Ik voel leiderschap over mij, uitgevoerd dóór mij. Of, zoals ik het zei tijdens het laatste therapieblok in Portugal: “ik ben aanwezig bij mij en ik ben mijn eigen mama”. Dat is precies wat ik níet was, vóór Portugal.
Ik zat vastgeplakt aan eten ik had geen leven meer
Ik zat klem. Echt klem. Ik had zúlke last van eetbuien, dat ik geen seconde meer zonder een om mij heen kon zijn. Als ik wist dat er eten was, dan at ik het op. Direct. Geen seconde speelruimte meer om daarin een keuze te kunnen maken. Ik móest en zóu het hebben. Ik zat vastgeplakt aan het eten. Op het laatst heeft mijn vriend – om me te helpen – een slot op de keukenkast gemaakt, heb ik mijn pinpas en telefoon ingeleverd (zodat ik niet alsnog de supermarkt leeg kon kopen en anders ging ik als alternatief de héle dag scrollen, en dan bedoel ik ook écht de hele dag) en had ik per dag precies het eten beschikbaar wat ik die dag zou gaan eten. Niet meer, niet minder.
Ik werd somber en wanhopig want elke poging mislukte
Ik was echt verslááfd aan eten, zo voelde het werkelijk en ik was ook super somber. Al jaren. Maar ik heb altijd gedaan alsof het goed ging, naar de buitenwereld. Maar hoe vrolijker ik deed, hoe verschrikkelijker het werd ín mij. Ik heb een ijverig karakter, dus ik zou Marie niet zijn als ik niet – jarenlang- dag in dag uit – écht elke dag – probeerde te zoeken naar oplossingen. Elke dag opnieuw probeerde ik van alles om de eetbuien te stoppen. Om niet de hele dag aan eten te denken. En elke dag opnieuw mislukte dat. Kun je zien hoe teleurgesteld en wanhopig ik was?
Een eetstoornis verbloemt wat er wérkelijk aan de hand is
Ik heb eerder therapie gehad, en dat veranderde heus wel iets, maar het voelde voor mij alsof er iets fundamenteel miste in die behandeling. En het voelde alsof ik te heftig was voor mijn therapeut. Het ging even heel goed met eten tijdens die behandeling, maar met mijn stemming ging het toen juist éxtra slecht. Daar schrokken zij toen van. Maar inmiddels snap ik dat het super logisch was wat er gebeurde. Een eetstoornis verbloemt wat er wérkelijk aan de hand is. Dus als je het eten niet meer inzet om je gevoelens mee te verhullen, dan komt er naar boven wat de eetstoornis al die tijd heeft proberen te bedekken. Die behandeling heeft me heus wel wat geholpen, maar ik voelde héél sterk dat ik op een veeeeeel dieper niveau geholpen kon worden.
Liever wilde ik in Portugal volledige aandacht voor mijn eetstoornis dan in Nederland een dubbelleven leiden
Na mijn eerste behandeling ging het weer slechter en slechter, tot ik dus in die slot-op-de-keuken-kast situatie terecht kwam. Ik was echt de wanhoop nabij. Dit was gewoon écht geen kwaliteit van leven en ik heb echt gedacht: ‘jongens, ik hou dit gewoon niet vol tot m’n 80e’. In die wanhoop ben ik gaan googlen en kwam ik bij BeLeef terecht. Zes weken naar Portugal en daar volledige aandacht voor mijn eetstoornis hebben, in plaats van hier in Nederland een dubbelleven te leven, want zo voelde het echt. Aan de ene kant in m’n eentje proberen te herstellen van een eetstoornis en aan de andere kant zo goed mogelijk toch een leven leven. Dus laat mij maar naar Portugal gaan, dacht ik!
BeLeef sloot zo naadloos aan bij mij, soms weet je dat iets klopt
Soms weet je gewoon dat iets klopt. En dat voelde ik heel sterk bij BeLeef. Ik heb in de tussentijd ook andere screenings en intakes gehad, maar iets in mij wist: je moet naar BeLeef. En dat heb ik heel erg goed gevoeld. Het was precies de goede timing voor mij om te gaan. Het programma en de sfeer van BeLeef sloot zo naadloos aan bij mij, bij wie ik ben als persoon. Ik ben een gevoelsmens (welke eetstoornis-patiënt is dat niet eigenlijk? ) en bij mij beklijft de boel gewoon veel beter als ik iets kan beleven. What’s in the name?? Haha. Dat geldt misschien niet voor iedereen hoor, de één gaat aan van theorieën en de ander van ervaringsleer. Maar ik behoor zeker bij tot die laatste groep.
De Ervaringprofessionals kenden mij beter dan ik mijzelf kende
Be-Leef ademt herstel. Het voortraject heb ik al als zó liefdevol en warm ervaren. Wat zo bijzonder is, is dat bijna alle therapeuten zelf ook ervaringsdeskundige zijn. Ze begrijpen je echt naadloos. Ze begrepen mij soms (of vaak?) beter dan ik mezelf begreep. Omdat ik niet goed wist wat in mij de eetstoornis is en wat ík ben. Die waren zo verstrengeld geraakt. Maar de therapeuten kennen eetstoornissen door en door, waardoor ik op die manier mezelf al een stukje beter leerde kennen. In het voortraject was ik echt in alle staten, omdat ik zo niet meer wist waar ik het zoeken moest. Het was super fijn om elke week en wanneer ik wilde zelfs vaker dan éen keer per week – zo’n steun en houvast te vinden in mijn therapeut.
Holymoly!
En dan Portugal, allemachtig, je ontmoet de groep, reist samen naar Loulé, stapt uit de taxi en daar begint het dan. Holymoly. Het was zo spannend, maar tegelijkertijd voelde ik zoveel rust en kalmte diep diep van binnen. Ik ga 6 weken op een plek zijn waar ze over de strategie beschikken om mij de goeie richting op te duwen. Dat voelde als zoooo’n opluchting en ik voelde zooooveel vertrouwen in het team van BeLeef. Ik dacht: ‘Marie, dit is de beste hulp die je kunt en gaat krijgen, duik erin’. En dat heb ik gedaan.
Ik heb alles over me heen laten komen. Alles van deze warme, liefdevolle plek, het hele programma, alle therapeuten, waarin ik eerst nóg dieper de put in zakte, om vervolgens op te kunnen krabbelen. Ik vond het zo’n mooi holistisch programma, met therapie in alle vormen en maten, van in de boomhut tot in de therapieruimte met uitzicht op een prachtige vallei. Met praten, met voelen, met ademen, met mediteren, met schrijven, met m’n handen in de aarde, met een verfkwast in m’n hand, met galopperende paarden voor m’n neus.
Door alles out in the open te gooien en door een eetstructuur te volgen, heb ik geleerd om mezelf te dragen
Doordat er zoveel aandacht was voor iedereen, doordat er zoveel therapeuten waren, doordat de therapievormen me uitnodigden om dagelijks van me te laten horen, me te laten zien, te vertellen wat er open en eerlijk op m’n hart lag, heb ik een nieuw soort houding in mezelf gevonden. Van alles in m’n eentje in m’n hoofd bolwerken, naar praten met de mensen om me heen en zeggen wat me bezighoudt. Dat haalt al zoveel lading en spanning van mijn eetstoornis-gedachtes af. Door alles out in the open te gooien en door een eetstructuur te volgen, heb ik geleerd om mezelf te dragen. Ik kon eten in Portugal niet inzetten als coping mechanisme. Dus als vanzelf zoek je dan andere manieren. Praten, huilen, knuffelen, schreeuwen, mezelf aaien en knuffelen, praten tegen mezelf, douchen, wat je ook maar kan verzinnen. Maar iets anders dan eten. Ik doe het zelf, maar ik doe het niet alleen.
Het leven kan ook een feestje zijn
Dat is zo nieuw. Ik deed het zó alleen. Ik vond het waanzinnig aan BeLeef dat ze in mijn ogen zo snappen hoe het leven bedoeld is te leven. We vierden zoveel feestjes! Geen succes ging ongemerkt voorbij. We dansten, we gingen uit eten, we borrelden (en ja, dat was dan echt leuk, kun je het je voorstellen?), er werd geapplaudisseerd en meer wil ik er niet over verklappen, maar jeeeeetje wat wordt er veel gevierd daar in Portugal. Het leven ís een feestje en dat was ik voor BeLeef een beetje vergeten. Kortom, ik heb een heel palet aan het praktiseren van emoties geleerd. Zowel de lastige gevoelens, die steeds minder lastig worden, als de vrolijke gevoelens, die soms ook reden waren om te eten! Omdat ik niet wist wat ik moest met mijn enthousiasme. Maar ik heb geleerd nu: ‘hell yeah, vieren die hap! Dansen, springen, lachen: laat het zién!’
In de groep kon ik alle uitproberen. Dóe het gewoon, was het adagium
Het is zo fijn om in een groep te zitten waarin je alles kunt uitproberen. Dóe het gewoon, was het adagium. Dus wat ik deed ik? Ik volgde tijdens een etentje met muziek mijn impuls en ging op m’n stoel staan dansen. Binnen no time stond iederéén op z’n stoel! Dat had ik eerder nooit gedurfd, maar de gangmaker in mij had dat wel altijd al gewild! En ik merk nu in m’n dagelijks leven echt dat ik het gedrag waarmee ik in Portugal geoefend heb, steeds makkelijker ook hier in Nederland doe. Jeetje, er is nog zooooveel wat ik kan typen hier.
Portugal is een reset geweest. Ik heb meer verbinding met mijzelf en ben nu zelf in charge
Wat misschien nog wel fijn is om hier te schrijven, is dat he sinds ik weer in Nederland ben, heel goed gaat met mij. Ik voel echt dat Portugal een flinke reset voor mij is geweest. Ik heb echt veel oude ballast los kunnen laten en voel veel meer bewegingsruimte om mijn leven opnieuw vorm te geven. Ik heb me de afgelopen weken keurig aan de manier van eten gehouden die we in Portugal geleerd hebben en dat met niet eens zo heel veel moeite. Ik voel me heus niet alleen maar in de gloria de hele tijd, maar mijn algehele stemming is echt een stuk beter. Toevallig voel ik me de afgelopen week wel weer best somber. Zonder echt aanwijsbare reden. En dan merk ik wel dat de eetstoornisgedachtes direct weer opkomen. Maar ook hier heb ik nu een keuze. Ga ik naar ze luisteren of niet? En als ik niet naar ze luister, wat ga ik dan wél doen?
Hetstel is niet linear. Maar ik kom er wel!
Ik heb geleerd hoe ik me door zo’n sombere week heen kan dragen. En gek genoeg zorgt zo’n week dan ineens voor méér verbinding met mezelf, in plaats van minder, wat voorheen wel het geval zou zijn. Ik ben nog steeds in charge. En dat neemt niemand me meer af. Herstel is niet lineair. Drie stappen vooruit en eentje terug. Ik kom er wel. Dat had ik voor Portugal nooooooit gezegd.
Dankjewel BeLeef, ik ben jullie eeuwig dankbaar 🙂
Liefs Marie
