Ervaringsverhaal Lucet
Op 17 augustus 2024 stond ik op het vliegveld om naar Portugal te gaan en dit was niet zómaar een vlucht. Het is dé vlucht naar Be-Leef, mijn zoveelste eetstoornis behandeling. Ik had zojuist de groep ontmoet en er vlogen twee therapeuten mee, maar ik kende niemand écht. Alleen de eetstoornis kende ik, mijn “veilige” eetstoornis. Die stond naast me om me er doorheen te helpen, maar wat het precies voor me deed? Ik had toen nog geen idee.
In het vliegtuig dacht ik na: “wat heb ik eigenlijk gedaan? Waar breng ik mezelf nu weer naar toe? Moet ik dit wel doen? Ik heb toch al zoveel geprobeerd”. Hoe zeker ik over mijn keuze was toen ik de aanmelding voor Be-Leef verstuurde, zo onzeker en gebroken voelde ik me in het vliegtuig.
Herstel was voor mij een beladen woord. Ik vond het zo verschrikkelijk beangstigend om naar herstel te gaan, maar tegelijkertijd wist ik dat ik het leven niet meer wilde leven in het donker. Het was genoeg geweest.
Eenmaal aangekomen op de Quinta voelde ik een enorm overweldigend gevoel van angst. Nu was ik er écht, wat nu? Toen gleed de deur van de taxi open en stond het hele team ons op te wachten. Mensen die liefde, compassie, rust en heel veel warmte uitstralen. Mensen die ons de komende tijd zouden gaan ondersteunen tijdens onze reis naar herstel.
Herstel was voor mij een beladen woord. Ik vond het zo verschrikkelijk beangstigend om naar herstel te gaan, maar tegelijkertijd wist ik dat ik het leven niet meer wilde leven in het donker. Het was genoeg geweest.
Langzaam, maar zeker, begon ik me te verbinden aan de therapeuten en groepsgenoten doordat we zoveel samen waren en de speciale verbinding die je hierdoor met elkaar krijgt. Ik heb ontzettend veel gehuild, maar er was altijd iemand die me op kon vangen met al het geduld en oneindige liefde. Ik liet de tranen maar komen en deelde steeds stukjes over wat er allemaal in me om gaat. En het hielp, ik kon plekjes en mensen opzoeken die me even lieten realiseren dat er een leven is naast de eetstoornis, maar vooral dat ik voor mezelf én het leven mocht gaan kiezen, hoe moeilijk dit ook is.
Het was alsof iemand in mijn donkere hoofd en schemerlampje had aangezet, alsof ik eindelijk weer kon zien.
Toen ik de keuze voor herstel eenmaal met 100% had gemaakt, werd het in mijn hoofd steeds wat vrijer en lichter. Het was alsof iemand in mijn donkere hoofd en schemerlampje had aangezet, alsof ik eindelijk weer kon zien. Naast alle tranen, verdriet en angst kwam er ineens ruimte voor gezelligheid, warmte, dans, muziek, gelach en bovendien verbondenheid. En zo kwamen er steeds meer schemerlampjes in mijn hoofd en werd zichtbaar wat er nu eigenlijk gebeurde. Omdat ik het eindelijk kon zien, kon daar ook aan gewerkt worden. En dit hoefde niet meer alleen, iets wat ik altijd deed.
Samen kunnen we vechten tegen hetgeen waar we niet alleen meer tegen willen én kunnen vechten. “Nooit meer alleen”, sprak ik af met mezelf.
Ik sta nu, 6 weken later, zo anders in het leven. Iets wat ik nooit meer had verwacht, het was iets waar ik van droomde maar ik was de hoop verloren. Nu voel ik weer licht, naast het donker, dat is er ook, maar ik weet dat ik het aan kan. Dat ik mag huilen, schreeuwen, vallen en weer opstaan, maar vooral dat ik écht mag gaan leven.
Zonder deze reis had ik nooit kunnen worden wie ik nu ben en daar ben ik oneindig dankbaar voor. Ik was ver van Nederland, maar nog nooit zo dichtbij “thuis” geweest.
De aanpak van Be-Leef is echt bijzonder, in de mooiste zin van het woord. Een aanpak die liefdevol, zacht, kundig en warm is. Zonder deze reis had ik nooit kunnen worden wie ik nu ben en daar ben ik oneindig dankbaar voor. Ik was ver van Nederland, maar nog nooit zo dichtbij “thuis” geweest.
Wees niet bang om te vallen, want je mag weer opstaan met liefde en bovendien, zonder donker bestaat er ook geen licht.
Liefs,
Lucet
