Ervaringsverhaal Lotte

Lief tegen mijn gezin, lief tegen mijn familie, lief tegen mijn vrienden, vriendinnen, collega’s, medestudenten, kennissen maar vooral lief tegen mijzelf!

Mijn verhaal:

IK MAG LIEF!

Ik mag lief op mijn oordelen, ik mag lief op mijn hoge eisen, ik mag lief op mijn schaamte, ik mag lief op mijn kwetsbare kant, ik mag lief op mijn onzekerheden, ik mag lief op mijn lichaam, lief op mijn imperfecties maar vooral lief op mijn EETSTOORNIS, depressie & angst.

Geboren als een leeg blad

23 jaar geleden werd ik geboren als Tabula rasa, een leeg blad. Ik heb gedurende mijn leven gedachten, ervaringen, overtuigingen, handelingen en hoe om te gaan met emoties opgepikt en geleerd vanuit mijn omgeving. Door te kijken, te voelen, ervaren en mijn eigen interpretatie te geven is mijn Tabula rasa langzaam gevuld. Als klein meisje was ik uniek, ik was nieuwsgierig, leergierig, zorgzaam, zelfstandig, creatief, eigenwijs, ondeugend maar ook zeker al wel onzeker. Ik ben de middelste van drie met lieve, hardwerkende ouders. We werden altijd gestimuleerd te sporten, vriendjes en vriendinnetjes te maken en ons best te doen. Door het onregelmatige werkschema en werktrips van mijn ouders waren opa en oma er veel, waardoor ik ook hun liefde, zorgzaamheid maar ook verdriet, angst en bescherming mocht ontvangen.

Thema’s als bedrog, gebruikt voelen, hoge eisen, eenzaamheid, niet goed genoeg zijn, perfectionisme en onrechtvaardigheid werden aangetikt.

Tijdens mijn middelbare schooltijd begon mijn psychische disbalans met een lichamelijke ziekte, een half jaar lang konden ze niet vinden wat er mis was en werd het op een psychische oorzaak geschoven. In deze tijd verloor ik het vertrouwen in mijn lichaam. Ik viel flauw, had darmklachten en paniekaanvallen. Ik durfde niet meer naar school want ik schaamde mij en langzaamaan sloot ik mij van iedereen af. Na het vinden en diagnosticeren wat er mis was, had ik psychisch al heel wat klappen gehad. Parallel daaraan waren er problemen in mijn systeem, op school, groeiden mijn onzekerheden en liep ik trauma’s op. Thema’s als bedrog, gebruikt voelen, hoge eisen, eenzaamheid, niet goed genoeg zijn, perfectionisme en onrechtvaardigheid werden aangetikt. Ik verloor mezelf in angst, eetbuien en zonderde mij af, met als gevolg een angststoornis en depressie.

Mijn eetstoornis gaf mij houvast en later heb in Be-Leef! heb ik geleerd haar te bedanken daarvoor.

Wat ik toen nog niet wist, is dat de eetstoornis hier ook al aanwezig was. Het rommelen met eten hield ik geheim uit schaamte en omdat dat het enige was waarover ik nog controle had. Dit, samen met mijn destijds vriend, waren mijn houvast en ik weet nu de reden dat ik er nog ben. Be-leef heeft mij gebracht mijn eetstoornis te kunnen bedanken voor deze houvast. Na heel wat therapie ging het niet beter met mij, ik kwam op zo’n duister punt dat ik kilo’s aankwam door het weg eten van mijn emoties en gevoel, ik kwam in aanraking met leerplicht, zag niemand meer, was niet meer in staat een gezonde relatie te hebben en lag wekenlang in bed. Het schuldgevoel en schaamte die ik naar mijn familie en geliefde had was ondragelijk maar dit at ik weg, zij waren bang mij kwijt te raken maar ik was mijzelf al verloren.

Wat aan de buitenkant leek als een gezonde, blije Lot, bleef ik van binnen geobsedeerd

In dit dieptepunt had ik twee keuzes: iets veranderen of stoppen met leven. Maar ik wil leven, dat heb ik altijd gewild en achteraf denk ik dat ik zo laag heb moeten vallen om mijn intrinsieke motivatie te vinden om te veranderen. De corona tijd begon en dat hielp om fomo, prestatiedruk en angst voor de meningen van anderen te verminderen. Voor mijn angst ging ik extra in therapie en ik begon weer met sporten. Ik viel snel heel wat kilo’s af, haalde via staatsexamen mijn diploma en durfde weer dingen te ondernemen en mensen te zien, quick fix zou je denken. Ik werd student in Leiden, verhuisde naar een gezellig huis en maakte vriendinnen voor het leven. Wat aan de buitenkant leek als een gezonde, blije Lot, bleef ik van binnen geobsedeerd door calorieën, sporten, compenseren, de mening van anderen en hele hoge eisen aan mezelf stellen, die mijn omgeving versterkte. Ik bleef afvallen, elke dag sporten en eetgerelateerde dingen geheimhouden.

Ik zag mijn probleem niet, ik kom toch gewoon normaal functioneren?

Mijn huisgenoten waren de eerste die door mijn twee gezichten heen keken, na weer een ruzie over de hoeveelheid olijfolie heb ik hulp gezocht. De eerste keer nam ik dit niet serieus, ik zag mijn probleem niet, ik kom toch gewoon normaal functioneren? Ik vond de complimenten die ik kreeg fijn en voelde mij goed door het afvallen. Er kwam een buitengewone kans van een boksgala in de AFAS live op mijn pad, die mij een mooi excuus gaf twee keer op een dag te trainen, op mijn eten te letten en mij niet te hoeven verantwoorden of te liegen over waarom ik niet dronk. Want alcohol zijn calorieën, dus als ik dronk, was het alles of niets. Zelfs na het boksgala, toen mijn menstruatie onregelmatig werd en ik af en toe duizelig was door het uithongeren van mijzelf, maakte ik mij nog geen zorgen, hoe dunner, hoe beter. Toch ging al het andere in mijn leven minder. Ik was prikkelbaar, heel hard, maakte ruzie over eten, mijn relatie ging uit en die had ook thema’s als bedrog, alleen eindigen, niet goed genoeg zijn en gebruikt voelen aan getikt en liep mijn lichamelijke spanning steeds hoger op.

Dit was het moment dat ik weer emoties weg begon te eten met eetbuien, om het vervolgens te willen compenseren.

Het werd zomer, mijn ritme van sporten, boksen, studie, sociale activiteiten viel weg en ik had geen coping meer om mijn emoties tegen te houden. Dit was het moment dat ik weer emoties weg begon te eten met eetbuien, om het vervolgens te willen compenseren. Een eetbui per week veranderde al snel in twee en twee al snel in elke dag. Ik kwam weer aan, begon mij af te zonderen, angst te ervaren, veel te drinken en bracht weer dagen in bed door. Ik ging niet meer naar studie en vluchtte weg naar het buitenland met vriendinnen, dit ging eventjes goed maar ik viel al snel weer terug in oude patronen. Ik wilde dit niet, niet voor mijn vriendinnen, familie en ook niet voor mijzelf.

Bij Be-leef heb ik voor het eerst mijn eetstoornis erkend, voor het eerst liet ik het achterste van mijn tong zien.

Dat was het moment dat ik hulp ben gaan zoeken en bij Be-leef terechtkwam. Ik durf met 100% zekerheid te zeggen dat Be-leef mij heeft gered. In het voortraject van Be-leef heb ik voor het eerst mijn eetstoornis erkend in alle vormen die hij heeft aangenomen, voor het eerst liet ik het achterste van mijn tong zien. Waarom nu dan wel? Dat was een gevoelskwestie. Bij de ervaringsdeskundigen van Be-leef was erkenning, warmte en totaal geen oordeel, ze gaven mij hoop dat het echt mogelijk is te herstellen. Tijdens mijn tijd in Portugal heb ik geleerd de eetstoornis te scheiden van wie ik ben en mijn echte (kind) ik weer meer te laten zijn. Be-leef heeft mij spiegels voorgehouden en is samen met mij op zoek gegaan naar de functies en onderliggende thema’s en problematiek van mijn eetstoornis. De ervaringsdeskundigen zijn door mijn harde kant heen geprikt, hebben een begin gemaakt aan het afbreken van mijn muur en hebben mijn zachte kant omarmd en geknuffeld. “ZACHT = KRACHT”

Be-leef heeft mij geleerd dat mijn eet-stem een signaal is dat aangeeft dat er iets aan de hand is, dit gevoel te onderzoeken en het er te mogen laten zijn.

Door het inzetten van ervaringsdeskundigen en onderdeel zijn van een groep voel je je gehoord, gezien en begrepen. Ze kennen alle in and outs van eetstoornissen en zien alle geheime achterdeurtjes. Be-leef heeft mij geleerd dat mijn eet-stem een signaal is dat aangeeft dat er iets aan de hand is, dit gevoel te onderzoeken en het er te mogen laten zijn. Zo heb ik geleerd dat ik mijn copingmechanisme van hard zijn en mijn eetstoornis niet meer nodig heb. “Als je doet wat je deed, krijg je wat je kreeg.” En ik ben klaar voor veranderen. Na 11 jaar last te hebben gehad van verschillende vormen van stoornissen, verschillende gezichten te hebben gehad en ongelofelijk mijn best te hebben gedaan aan het perfecte plaatje te voldoen ben ik op het punt dat ik goed genoeg ben zoals ik ben, met alles wat ik heb en iedere olijfolie druppel die daar bij hoor. En als iemand dat niet bevalt? Who cares, ik ben uniek.

Be-Leef! heeft mij weer in contact gebracht met mijn innerlijke kind

En op de vraag: ‘ben ik nu volledig hersteld?’ Nee, herstel is een lijn en geen punt. Het gaat met vallen en opstaan. Het is een ontwikkeling die je doormaakt en op alle vlakken in mijn leven zullen mijn thema’s aangetikt worden maar Be-leef heeft mij weer in contact gebracht met mijn innerlijke kind, emoties, mijn zachte kant en heeft mij het vertrouwen gegeven dat ik op een andere manier met het leven om kan gaan, met veel meer lief zijn tegen mijzelf. Ik wil mijn groepsgenoten en ervaringsdeskundigen enorm bedanken voor de onbeschrijfelijke reis die wij samen hebben afgelegd. We hebben samen gelachen, gehuild, geschreeuwd, gedanst, gezongen maar vooral gewoon gezijn. Elke dag kies ik voor herstel en het leven mede dankzij jullie.

“Ik durf te leven”

Lotte Kerkhof

Nummers die mij inspireerde in Portugal: