Ervaringsverhaal Lonneke
Het voelt bijna onwerkelijk dat het alweer tien jaar geleden is dat ik zelf bij Be-Leef in behandeling was. Groep B10, 2015. Een tijd die ik me nog zó levendig kan herinneren. En nu, tien jaar later, mag ik zelf bijdragen aan Be-Leef als social media medewerker en fotografe. Hoe bijzonder is dat? Want ja, ik ben hersteld. Echt hersteld. En ik weet nu: het kan. Je kunt je leven terugkrijgen.
Door letterlijk te verdwijnen, kon ik klein blijven. Dan hoefde ik niet écht deel te nemen aan het leven.
Mijn eetstoornis begon al op jonge leeftijd, rond mijn dertiende. Wat eerst onschuldig leek; een beetje letten op wat ik at, wat meer bewegen etc., groeide langzaam uit tot iets dat mijn hele leven overnam. Ik raakte mezelf kwijt in regels, controle, dwang. Het voelde alsof ik alleen nog bestond om met eten bezig te zijn. Pas veel later kon ik zien waar het écht vandaan kwam. Heftige gebeurtenissen in mijn jeugd, het gevoel van controle verliezen, veel veranderingen… De eetstoornis gaf me (dacht ik) houvast en veiligheid. Door letterlijk te verdwijnen, kon ik klein blijven. Dan hoefde ik niet écht deel te nemen aan het leven.
Ik heb in de jaren daarna meerdere behandelingen geprobeerd, maar niets raakte echt de kern. Vaak voelde het als symptoombestrijding: aankomen, ‘beter worden’, maar dan zonder te kijken naar waarom die eetstoornis er überhaupt was. Dat maakte me alleen maar machtelozer. Tot ik in contact kwam met Be-Leef.
We waren allemaal anders, maar wilden allemaal hetzelfde: beter worden.
Vanaf het eerste moment voelde het als een verademing. Een team van ervaringsprofessionals dat écht begreep waar ik doorheen ging. Eindelijk voelde ik me gezien, gehoord en serieus genomen. Er werd gekeken naar de oorzaak van mijn eetstoornis, en naar wie ik was zonder die eetstoornis.
Voorafgaand aan de opname werden we al goed begeleid, maar ik was ook enorm zenuwachtig. Wat stond me te wachten? Hoe moest ik ooit de controle loslaten? Wie zouden mijn kamergenoten zijn? Zou ik dit überhaupt wel kunnen? Maar al op het vliegveld voelde ik een soort rust over me heen komen. De groep was warm, open en divers. We waren allemaal anders, maar wilden allemaal hetzelfde: beter worden.
Je voelt aan alles dat het hun missie is om je écht te helpen.
Toen we aankwamen in Portugal wist ik niet wat ik zag. Zo’n prachtige plek, vol rust, natuur, ruimte om even gewoon te zijn. Alleen al de omgeving voelde helend. Maar wat het écht bijzonder maakte, waren de mensen. De liefde, toewijding en warmte van het team daar is echt ongelofelijk. Vere, de kok, blijft voor altijd in mijn hart. Zijn liefdevolle maaltijden en fijne aanwezigheid was zo troostend. Carmen (de oprichtster) die er altijd met zoveel aandacht was je daarnaast alle andere lieve mensen die daar werken met zo ontzettend veel liefde en passie. Je voelt aan alles dat het hun missie is om je écht te helpen.
Voor het eerst begon ik echt te geloven dat een leven zonder eetstoornis mogelijk was.
De weken daar waren intens, maar ook ongelooflijk waardevol. Er zijn natuurlijk veel tranen gevloeid, momenten van paniek geweest, maar ook zoveel groei, hoop, verbinding, plezier en liefde. Ik leerde begrijpen waar mijn eetstoornis vandaan kwam, en vooral: wie ik was zonder die eetstoornis. Voor het eerst begon ik echt te geloven dat een leven zonder eetstoornis mogelijk was.
Ik leerde dat herstel tijd kost en dat dat niet betekent dat je faalt.
De opbouw van de behandeling vond ik heel krachtig. Lange dagen met veel groepssessies, maar ook ruimte voor creatieve therapie, puppy’s, tuintherapie, yoga en individuele gesprekken. Die afwisseling maakte het dragelijk, zelfs op de moeilijke dagen. En ja, er waren moeilijke dagen. Ik heb echt wel boven mijn bord zitten huilen. Maar ik leerde dat het oké is. Dat angst en weerstand erbij horen. Dat herstel tijd kost en dat dat niet betekent dat je faalt.
Een van de meest dierbare herinneringen? De laatste avonden samen met de groep. We waren aan het lachen, eten en dansen. Even geen eetstoornis. Gewoon jezelf kunnen zijn. Die momenten waren echt magisch.
Wat ik trouwens zó waardevol vind, is dat het programma nu zelfs nog sterker is dan toen. De behandeling duurt inmiddels zes weken, waarbij de laatste twee weken in de cottages zijn om meer zelfstandig te oefenen. Dat maakt de overgang naar huis veel minder groot. En ook het natraject is langer en uitgebreider, met nog meer begeleiding. En dat terwijl ik het toen al geweldig vond.
Ik ben nooit meer zo diep gevallen als daarvoor
Na thuiskomst was het natuurlijk nog steeds vallen en opstaan. Maar ik ben nooit meer zo diep gevallen als daarvoor. Omdat ik had geleerd dat ik het in me had; de kracht om zonder eetstoornis te leven.
Nu, jaren later, kan ik oprecht zeggen: ik ben hersteld. Ik heb mijn eigen bedrijf, doe werk waar ik van hou en voel me gelukkig. Natuurlijk kent het leven ups en downs, dat is menselijk. Maar ik weet dat ik sterker ben dan die vervelende stemmetjes.
Dat ik nu op deze manier nog onderdeel mag zijn van Be-Leef, voelt als een cadeautje. Onlangs ben ik terug geweest in Portugal om te fotograferen en het was zo bijzonder om er naar 10 jaar weer te zijn. Diezelfde warmte, diezelfde kracht. Een plek die altijd een stukje van mijn hart zal houden.
Be-Leef heeft mijn leven veranderd, en ik weet dat ze dat voor zóveel anderen ook doen.
Wat ik je vooral wil meegeven met dit verhaal: herstel ís mogelijk. Ook als je het nu nog niet gelooft. Ik geloofde het ook niet, maar het is echt waar. Be-Leef heeft mijn leven veranderd, en ik weet dat ze dat voor zóveel anderen ook doen.
Dus als je twijfelt: gun jezelf dit. Jij verdient het. Herstel is geen sprookje. Het is echt. En het is het zó waard.
Liefs,
Lonneke
