Ervaringsverhaal Jettie
'Ik had al meerdere opnames gehad in ziekenhuizen, klinieken, PAAZ en ga zo maar door. Eerlijk gezegd had ik de hoop en motivatie verloren doordat ik geen houvast meer voelde in het leven en was mijn zelfliefde ook steeds minder geworden. Mijn houvast en zelfliefde brokkelden ook meer en meer af in de klinieken etc. Onder druk en dwang moest ik weer eten en alles om mijn gevoelens en emoties te onderdrukken, loslaten. Het werd een machtsstrijd tussen hulpverleners en de anorexia in mij.
Ik kwam bij HC terecht toen ik doorverwezen werd door een kliniek nadat ik weer lichamelijk iets aangesterkt was, maar er in mijn hoofd misschien nog wel erger aan toe was. Ik kreeg de info over Portugal en hoorde de verhalen van de therapeuten. Op dat moment wist ik het niet zo goed meer, wat mij nog kon helpen.
Maar wat ik wél wist, is dat dit heel anders zou zijn en worden dan de jaren die ik achter mij had liggen. Met een klein beetje hoop, veel angst en steun meldde ik mij aan. In 2013 vloog ik naar Portugal, om daar keihard te werken aan alles wat diep in mij verborgen lag. Veel pijn, verdriet, angst maar ook heel veel verlangen.
Het klinische Be-Leef programma in Portugal was heel afwisselend. Er was ruimte voor gesprek, creativiteit en humor. Maar op hele creatieve manieren ging je aan de slag met je onderliggende pijn. Wat zit er achter dat enorme masker van die eetstoornis? Op verschillende manieren ontdekte ik meer over mijzelf. Al in de kleine details in Portugal voelde ik mij welkom. Het waren geen lange, kale gangen waar je je ontzettend gevangen voelde. Hier was warmte en liefde van het team. Het eten werd met ontzettend veel passie voor jou klaargemaakt. Ondanks veel angst kon ik dit na een tijdje ervaren in Portugal.
In Portugal zag ik soms ook nog in een bepaalde weerstand. Wat als? Wat als ik het loslaat? Wat als ik mijn emoties eruit gooi? In het programma leerde ik de basale gevoelens te ervaren. In de tuin aan de slag gaan met je zintuigen, op de markt lopen en daar weer zien wat er nog meer in de wereld gebeurt. Iets wat ik al jaren niet meer zag door de opnames die ik had gehad.
Ik moest na Portugal nog mijn eigen weg bewandelen. En dit ging met heel veel hobbels. Nog een erge terugval, weer opkrabbelen, maar uiteindelijk ben ik ontzettend ver gekomen.
Maar, ondanks de tijden na Portugal ben ik nooit vergeten wat daar allemaal is gebeurd. Er is dan een zaadje geplant in mij, die een tijd later zijn vruchten heeft afgeworpen. Af en toe kom ik nog de foto’s tegen van Portugal. Wat een bijzondere tijd was dit. Het was voor mij ook juist de omslag van een hele zware donkere periode van opnames naar eindelijk het licht mogen zijn in Portugal.
Nog steeds heb ik contact met een groepsgenoot en komen wij af toe samen. Allebei hebben wij nu een kindje mogen ontvangen. Iets wat ik nooit had verwacht toen wij daar in 2013 samen in het zwembad lagen. Regelmatig koesteren wij samen nog de herinneringen van Portugal.'
