Ervaringsverhaal Desiree
Zo ver als ik kon kijken, vond ik in alles betekenis. het was mijn manier van kijken die de wereld inkleurde en mij liet dromen over alles wat er nog te ontdekken viel. wachtend tot mijn vleugels me overal ter wereld zouden brengen. Maar er kwamen ook dingen op mijn pad die ik niet begreep, waarvan ik wilde dat ze er niet waren. Ze pasten niet in de wereld die ik voor ogen had. Ik verloor mijn blik in de richting van de pijn die de wereld in zich had en het nam de sprankeling in mijn ogen met zich mee. Ik moest en zou de pijn oplossen, omdat het niet hoorde. Hoe konden die dingen passen bij zo'n mooie wereld? Het hoorde niet en ik moest en zou het anders doen.
Mijn eetstoornis onderdrukte ik niet alleen mijn pijn, maar ook mijn geluk.
Gefocust op dat wat moest veranderen, zag ik de wereld niet meer vanuit de boomhut, maar vanaf de grond. Deze had voor mij de naam ‘bodem' gekregen, waar ik een tijd lang alles omhoog probeerde te houden. De rol die eten had genomen, was eigenlijk de enige houvast aan mijn leven geworden. Het was het enige stukje wat voelde als ‘van mij’, iets wat niet uit mijn handen glipte, terwijl alles om me heen dat wel deed. Maar ik wilde die pijn niet zien, niet voelen, dus werd mijn eetstoornis mijn beschermer. Hij hield me weg van de dingen die ik niet wilde zien. Maar hij hield me ook weg van mijn levensenergie. mijn plezier, mijn lach, mijn sprankeltje. want met mijn eetstoornis onderdrukte ik niet alleen mijn pijn, maar ook mijn geluk. Ik wist niet meer wat ik moest doen en was vergeten hoe ik op mijn eigen benen kon staan. Dus, wat dan? Juist ⟶ op reis naar Portugal.
Het vliegtuig droeg me als vleugels naar een nieuwe bestemming. Los van de bodem waar ik te lang in vast ben geraakt, was alles beter dan daar te blijven.
Dus waarom niet? Ergens diep van binnen wist ik toch dat het anders kon. ik wist dat er een wereld was die ik als klein meisje had gezien, en ik geloofde dat hij er nog was. Ik had al verschillende vormen van therapie ‘doorgewandeld'. want zo voelde het. alsof ik niet echt stil kon staan bij wat me inhield om voor het leven te kunnen gaan, ’mijn’ leven. de therapievormen waren vooral gericht op ’beter worden’ en welke stappen ik daarvoor moest nemen, maar de kern werd niet gevonden; waar ben ik mijn ‘wil’ in het leven verloren? Was ik al klaar om beter te worden wanneer de pijn nog altijd in me leefde, omdat ik het altijd had onderdrukt en nooit heb mogen voelen?
In Portugal besefte ik dat het nooit had gelegen aan of mijn vleugels wel of niet gebroken waren
Of dat ik niet wist hoe ik ze moest gebruiken. Het was de blik in mijn ogen die was gebroken. Het maakte niet uit waar ik heen vloog, ik kon het toch niet zien. Met behulp van het (stiekem wel lekkere) eten, kon ik steeds wat meer aarden. dingen leken wat helderder te worden in mijn hoofd. Alsof mijn blik langzaam open ging. open voor de het ontdekken van de pijnlijke dingen die een plek in mijn lichaam hadden ingenomen, maar ook open voor nieuwe ervaringen en uitdagingen. Ik kon weer kijken, nadat ik dat lang niet durfde. zo zag ik ook de mooie mensen, natuur en het eten waarmee ik mocht ontdekken. waar ik dacht alles al te moeten weten, mocht ik hier leren om te mogen ontdekken. Om het even nog niet te hoeven weten. Het meest waardevolle aan Be-Leef vind ik de manier waarop je je reis met anderen deelt en maakt.
In onze zoektocht naar onszelf hielden we elkaar een spiegel voor
Vastzittend aan de gedachte dat herstel niet mogelijk zou zijn, waren de ervaringsdeskundige een blijk van hoop. Het idee dat zij door hetzelfde hebben moeten gaan en zo'n mooie mensen zijn geworden, gaf mij de kracht om door te vechten. Een ‘nee’ tegen het leven, kan echt een ‘ja’ worden. En zij lieten mij dat inzien. Tegelijkertijd inspireerde ook mijn medereisgenoten me. In onze zoektocht naar onszelf zijn we ook elkaar tegen gekomen, waarbij we elkaar een spiegel voorhielden. Van eetstoornis trekjes tot kwaliteiten die we niet wisten dat we die hadden, vonden we ze in elkaar. Het gaf me inzicht, herkenning, confrontatie, maar vooral het gevoel dat ik niet alleen was. En dat gevoel, gun ik iedereen.
Herstel gaat over de relatie met je kleine Ik
Dus wat is herstel? Terug van 6 weken Be-Leef had ik gehoopt ‘hersteld’ terug te komen. Iedereen te laten zien dat ik ‘beter’ ben. Maar wat is ‘hersteld zijn'? Herstel gaat niet alleen over je relatie met voeding, het gaat over de relatie met je kleine ik. Voor mij is herstel dat ik het waard ben om voor te leven, te eten. Dat eten geen ’moet’ is, maar dat ik mezelf de energie geef om mijn dromen na te gaan. Mezelf de energie geef om te mogen voelen, alles wat er dan ook te voelen is. Geluk bestaat niet zonder pijn, maar wanneer je beide niet mag voelen, wat ben je dan? Ik ben niet ‘beter', maar ik kan voor mezelf zorgen, mijn kleine ik.
Dus wat heb je te verliezen?
Bang dat je de gok waagt en het niet is wat je had gehoopt? je kunt altijd terug in de eetstoornis. maar wat als je de gok waagt en je een andere manier van leven ontdekt? als je niet eens meer terug wilt naar waar je was? dan is het enige wat je te verliezen hebt je eetstoornis. en geloof me, dat is het waard.
Liefs IK
Soms kan ik zo in dagen verdwalen
Omdat ik veel dingen niet in mijn woorden kan vertalen
Ik dan om me heen kijk en dingen zie gebeuren
Die ik zo graag anders in zou willen kleuren
Het machteloze gevoel als een pen die niet schrijft soms bang dat het papier dan leeg blijft
Maar bedenk dan dat verdwalen beter is dan stilstaan
Omdat je diep vanbinnen ergens anders heen wil gaan
Dat het niet goed is om te blijven waar je al zolang niet verder kan schrijven
Ga maar, misschien kom je dingen tegen die jou dromen nog niet zagen
En wil je juist liever verdwalen in de dagen
Het was niet de pen die niet meer verder schreef
Het was jij die op dezelfde plek bleef
Verdwalen schrijft een verhaal, waarin je moet blijven hopen
Dan zullen jouw dromen, vanzelf wel met je mee lopen.
