Ervaringsverhaal Desiree
Ik ben Desiree en kan hier zo een rijtje positieve dingen noemen over mij of mijn leven. Maar wat als al die positiviteit wordt overschaduwd door een eetstoornis?
Mijn naam is Desiree, ik ben 34 jaar oud, vrijgezel, en woon in het gezellige Gouda. Ik heb een ontzettend leuke baan in de kinderopvang, waar ik mijn passie voor werken met kinderen kwijt kan. In mijn vrije tijd ben ik graag creatief bezig en sport ik regelmatig. Ik ben rustig, zelfstandig, flexibel en sta positief in het leven. Ik heb het leven echt niet altijd als makkelijk ervaren, maar die ervaringen hebben mij wel gemaakt tot wie ik ben. Het klinkt mooi, toch? Maar wat als die positiviteit wordt overschaduwd door een eetstoornis? Een eetstoornis die mij steeds meer gevangen hield. De afgelopen jaren sloop het erin en nam het een steeds grotere rol. Zo vermeed ik bijvoorbeeld sociale situaties om de controle niet te verliezen en de spanning te ontlopen. Openstellen of eerlijk zijn vond ik eng; mijn eetstoornis voelde als een veilige bubbel voor mij alleen. Niemand mocht weten hoeveel controle het had over mijn leven. Het kostte me steeds meer moeite om het plaatje van een sterk persoon overeind te houden, en de schaamte was groot. Wie ik voor de buitenwereld was, ging steeds meer af staan van hoe ik mij van binnen voelde. Ik werkte heel hard om daar maar van weg te rennen.
De eetstoornis bracht mij ook wat: troost en stilte in mijn hoofd. Trots, controle en veiligheid als ik mijn boxjes kon afvinken.
Toch bracht de eetstoornis mij ook iets. Het was mijn manier om niet te hoeven voelen en overeind te blijven. Het gaf me een gevoel van trots, controle en veiligheid als ik al mijn ‘boxjes’ kon afvinken: sporten, gezond eten, wegen, controleren, en meer. Aan de andere kant boden de eetbuien troost en stilte in mijn hoofd, al voelde dat als een zwakte. Even kon ik ontsnappen aan emoties en druk. Door te compenseren putte ik mezelf uit en vergat alles, terwijl ik de ‘schade’ zoveel mogelijk probeerde te herstellen. Elke dag begon ik weer met het idee dat ik nu geen eetbuien meer zou hebben en eindelijk mijn doelen zou halen. Ik was constant met wel of niet eten bezig en zag het leven steeds meer aan mij voorbij gaan.
Het zat veel dieper dan ik wilde toegeven. Ik was blij met mijn leven, maar niet met mezelf.
Het gevaar van een eetstoornis is dat het nooit goed genoeg is. Het moest steeds extremer om die schreeuwende stem te dempen. Het zat veel dieper dan ik wilde toegeven. Ik was blij met mijn leven, maar niet met mezelf. En ik wist niet meer hoe ik verder moest. Hoe kon ik dit loslaten? Hoe kon ik mezelf accepteren en weer voluit leven? Het was een strijd tussen angst om los te laten en wil om te herstellen.
De beslissing om naar Be-Leef in Portugal te gaan was voor mij een grote en spannende stap. Ik vond het dood eng! Maar ik wist ook dat dit wel eens alles kon zijn wat ik nodig had om stappen in mijn herstel te kunnen maken. De manier om echt alles even los te kunnen laten. Het loslaten van alles waar ik bekend en vertrouwd mee was, ook al wist ik hoe ongezond dat was en hoe erg het mij tegenhield om voluit te leven. Met mijn eetstoornis en mijn manier van leven wist ik tenminste wel waar ik aan toe was en voelde ik me veilig.
Mijn eetstoornis had mij ervan overtuigd dat ik nooit in een groep zou passen
Ik moest uit mijn veilige bubbel stappen, waarin mijn eetstoornis zich comfortabel voelde. Al het vertrouwde bleef achter, om naar iets totaal onbekends toe te gaan. En dat alles in een groep met negen andere mensen. Mijn eetstoornis en kritische stem hadden mij jarenlang overtuigd dat ik anders was dan de rest. Dat ik nooit in een groep zou passen. En dat ik heel erg m’n best moest doen en mij moest aanpassen om maar een beetje in de buurt van ‘goed genoeg’ te kunnen komen. Er was veel onzekerheid. Hoe zou ik me staande houden? Wat als al mijn grootste angsten waarheid zouden worden? Wat als ik niet goed genoeg bleek te zijn? Te veel of juist te weinig was. Ik was bang om weer buiten de groep te vallen, het gevoel van eenzaamheid en niet goed genoeg zijn te ervaren, en daar niet meer voor weg te kunnen lopen. Niet meer letterlijk door mezelf af te zonderen en het alleen te doen. Of figuurlijk door mijn eetstoornis in te zetten om niets te hoeven voelen.
Ik voelde de veiligheid om het proces aan te gaan omdat we allemaal gelijk waren. Mijn groepsgenoten en zelfs de therapeuten.
Bij Be-Leef vond ik stapje voor stapje veiligheid die ik nooit eerder had ervaren. Dat was zeker niet altijd makkelijk want ik moest loslaten en voelen. Ik was soms bang en had geen controle en moest er dan maar op vertrouwen dat het oké is. De positieve, rustige Desiree was op sommige momenten verdwenen. Dat was beangstigend, maar de manier om te gaan ervaren, wat er onder de eetstoornis en wat ik nou precies zo hard weg probeerde te drukken. Die veiligheid voelde ik doordat ik me gezien, gehoord en begrepen voelde. Het was een nieuwe ervaring, want al vanaf jonge leeftijd heb ik geleerd om voor mij zelf te zorgen en niet te veel plek in te nemen met mij emoties of behoeftes. Ik had mezelf er van overtuigd dat het wel beter zou worden, als ik bepaalde emoties zou negeren of wegdrukken. Maar zelfs met een eetstoornis lukte dat niet meer. Hier was de ruimte en veiligheid om het tegenovergestelde te gaan ervaren. Daar hebben de ervaringsdeskundige een heel groot deel aan bij gedragen. Het begrip, de gelijkwaardigheid, warmte en hoop die ze gaven. Zij wisten precies hoe het voelde om te zijn waar ik was, en dat gaf me het vertrouwen om mezelf stukje bij beetje open te stellen en mijn eetstoornis los te gaan laten. En om mezelf steeds een beetje meer te laten zien. Ik kreeg het vertrouwde gevoel wat ik alleen bij mijn eetstoornis ervaarde ook steeds meer in de groep en in mezelf. Door gezamenlijk het proces aan te gaan, voelde ik herkenning. Leeftijd, soort eetstoornis, of onze manieren van leven speelde helemaal geen rol. Ik voelde me gelijk aan iedereen en herkende bij iedereen wel een stukje van mezelf. We waren samen een groep mensen met het verlangen om ons zelf weer terug te vinden.
Ik durfde simpelweg niet los te laten. Tijdens mijn traject in Portugal leerde ik dat voelen, beleven en ervaren de sleutel zijn.
Wat Be-Leef zo bijzonder maakt, is dat alle gebieden worden aangekeken. Er wordt niet alleen gewerkt aan een betere relatie met voeding, maar je gaat ook aan de slag met de onderliggende problematiek. Dat alles gaat in balans. In een prachtige omgeving, waar het 6 weken lang draait om jou. Als het moeilijk werd, kon ik niet terug grijpen op mijn eetstoornis, maar kon ik terecht bij de groep en het team van Be-Leef. Je leert je eetstoornis kennen, maar vooral jezelf. Voordat ik naar Be-Leef ging, wist ik veel al met mijn hoofd. Maar voelen, écht voelen, was iets wat ik niet durfde. Ik durfde simpelweg niet los te laten. Tijdens mijn traject in Portugal leerde ik dat voelen, beleven en ervaren de sleutel zijn. Ik leerde dat emoties als golven zijn: ze komen en gaan. Ik ontdekte dat ik ze aankan, zonder dat ik daarvoor mijn eetstoornis nodig heb.
Ik ontdekte dat ik niet kan herstellen als ik emoties probeer te vermijden of wegdrukken. Het gaat om alle delen van jezelf te accepteren inclusief de angst, boosheid en kwetsbaarheid. Deze emoties zijn niet je vijand; ze zijn een deel van wie je bent. Be-Leef leerde me om deze emoties met meer zachtheid te bekijken. Ik mocht voelen dat ik niet te veel ben, en dat mijn emoties niet te veel zijn, voor mezelf én voor anderen. Dat loslaten en voelen, eigenlijk helemaal niet zo eng is als gedacht.
Ik voelde me veilig genoeg om mezelf uit te dagen. Ik heb dingen gedaan zoals kei hard huilen, schreeuwen en vol overgave dansen.
Be-Leef was vaak een soort veilige speeltuin waarin ik kon oefenen met de dingen die ik het engst vond. Het was een plek waar ik mezelf mocht zijn en kon ontdekken dat dat genoeg was. Ik oefende met grenzen aangeven, mezelf laten zien, onzekerheid tonen, aandacht opeisen, en mijn plek innemen. Dat betekende dat ik midden in de nacht hulp heb gevraagd toen ik me angstig voelde. Maar ook dat ik als rapper heb geschreven en heb opgetreden voor de groep. Ik voelde me veilig genoeg om mezelf uit te dagen. Ik heb dingen gedaan zoals kei hard huilen, schreeuwen en vol overgave dansen. En dat voelde nog goed ook! Ook ontdekte ik meer over mijn autisme. Wat vond ik oprecht lastig en wat kwam voort uit negatieve overtuigingen en gebeurtenissen uit het verleden? Wat werkte als ik overprikkeld of gestrest was en nog veel meer. Dit kon allemaal omdat ik dit niet meer kon onderdrukken met mijn eetstoornis, of door sociale dingen of oncontroleerbare dingen uit de weg te gaan. Door de veiligheid van Be-Leef voelde ik me veilig genoeg om dit te onderzoeken. Hierdoor leerde ik mezelf ook steeds beter kennen. In een veilige speeltuin is het natuurlijk niet alleen maar eng en moeilijk. Dus er is ook heel veel ruimte geweest voor plezier en het vieren van mooie momenten en overwinningen. Dit zorgt voor een mooie balans.
Voor het eerst in mijn leven voelde ik dat ik niet hoefde te veranderen, of hard me best te doen om geaccepteerd te worden.
En het mooiste? Ik ontdekte dat ik erbij hoor gewoon zoals ik ben. Voor het eerst in mijn leven voelde ik dat ik niet hoefde te veranderen, of hard me best te doen om geaccepteerd te worden. Dat ik oké ben. En dat ik niet te veel ben als ik mezelf ben en emoties toon. En dat uitspreken en praten daarbij helpt. Ik realiseerde me ook dat ik wél behoefte heb aan sociaal contact, ondanks dat ik mezelf jarenlang had wijsgemaakt dat dat niet zo was. Ik maakte mezelf wijs dat het allemaal wel alleen kon. Maar door dat contact te vermijden, voelde ik me juist eenzaam, en die eenzaamheid leidde vaak tot eetbuien. Bij Be-Leef onderzocht ik een passende balans in sociaal contact en tijd voor mezelf. En dat mensen wel op de echte Desiree zitten te wachten. Ik weet nu waar mijn kracht zit en durf dat te laten zien. Dat geeft mij vertrouwen in mezelf en in de toekomst.
Wat ik meeneem, is het gevoel van verbondenheid en alle mooie ervaringen. Ik hoef niet meer bang te zijn.
Het is soms moeilijk om precies te verwoorden wat ik geleerd heb en hoe ik veranderd ben. Wat ik dan kan zeggen is: Je moet het ervaren. Een groepsgenoot zei: “Ik neem de groep altijd mee. Jullie en onze ervaringen blijven bij me. En toen dacht ik Ja! Wat ik meeneem, is het gevoel van verbondenheid en alle mooie ervaringen. De groep en alle mensen van Be-Leef hebben iets bijzonders achtergelaten. Ik weet nu dat ik niet meer zo bang hoef te zijn voor het donker, voor angst of nare emoties. Ik draag ervaringen als lichtjes met me mee: de lichtjes van 9 mooie mensen, van herkenning, knuffels, tranen, inzichten, hoop en heel veel plezier. Deze herinneringen maken het donker minder eng. Ik hoef daar niet van weg te lopen, want het is een deel van mij. En ik kan het aan. Ik haal dat veilige gevoel nu uit mezelf en steeds een beetje minder uit de eetstoornis.
Ik voel steeds meer dat ik op mijzelf kan vertrouwen en dat ik de eetstoornis niet meer nodig heb. Dat geeft vrijheid!
Ik voel aan alles dat ik op de goede weg ben. Het is een strijd tussen de eetstoornis gedachten en gezonde gedachten. Maar ik probeer weer voor mezelf te kiezen en voor vrijheid. Mijn eetstoornis stem moet steeds een beetje meer ruimte maken voor mijn gezonde stem, die steeds sterker wordt. Die eetstoornis stem is in sommige situaties nog zo vertrouwd en veilig, maar ik geef niet op! Ik voel steeds een beetje meer dat ik oké ben zoals ik ben. En dat ik op mezelf kan vertrouwen en de eetstoornis daar niet bij nodig heb. Dat geeft vrijheid en dat is soms spannend, nieuw en onbekend.
Ik kom er wel, want ik mag er helemaal zijn!
Dus het is soms 3 stappen vooruit en 1 terug. Dat blijft moeilijk, maar zo kom ik er wel! Op weg naar elke dag meer voluit kunnen leven. Een beetje minder eetstoornis en een beetje meer Desiree. Want ik mag er helemaal zijn!
Liefs Desiree
