Ervaringsverhaal Eline
'Na allerlei soorten behandelingen en opnames melde ik mij aan. Spannend vond ik het zeker! Weer een behandeling voor mijn eetstoornis anorexia aangaan. Zal het dit keer dan wel lukken? Veel vertrouwen had ik niet meer in mijn herstel. Herstellen? Onmogelijk voor mij, dacht ik, wie wil mij helpen? Wie kan mij helpen? Ik stond er voor mijn gevoel alleen voor. Ik, mijn eetstoornis en mijn posttraumatische stressstoornis (PTSS). Al zoveel behandelingen bij andere instellingen gehad o.a. langdurige klinische opname, dagbehandeling, individuele behandelingen en psychomotorische therapie (PMT).
Gevangen, zo voelde ik mij. Ik leefde in een wereld van hulpverleners, een wereld waarin ik mij niet begrepen voelde. Waarin ik het zelf moest doen. Mijn eetstoornis werd sterker en vond dat er steeds meer 'minder mij' moest zijn. Letterlijk verdwijnen, dat is wat ik deed. Verdwijnen in mijn lijf, maar ook in mijn hoofd. Ondanks dat hield ik mij staande, ik hield mij groter voor dan dat ik mij voelde. Anderen in mijn omgeving merkten er eigenlijk niet veel van want, een lach op mijn gezicht was er bijna altijd. Ik kon alles goed verbergen voor de mensen om mij heen.
Op enig moment besloot ik om de kort klinische boost behandeling BeLeeF! in Portugal te volgen. Het ging toen al wat beter met mij qua eetstoornis, maar om juist nog de puntjes op de i te zetten en er echt meer los van te raken leek het ons goed om daar heen te gaan. Een andere omgeving geeft ook andere inzichten. Wat vond ik dat spannend en tegelijkertijd vond ik het fijn dat er hulp was. Dat er mensen waren die om mij gaven. Ik vergeet nooit meer de dag dat we met onze groep aankwamen in Portugal, ik kan met het warme onthaal goed herinneren. Alle therapeuten stonden in een rij om ons op te vangen met een liefdevolle knuffel.
Portugal is een plek geweest van vele tranen, van vele strubbelingen, van gesprek na gesprek, van leren eigen keuzes te maken en van weer leren houden van jezelf. Een plek van tranen en van geluk. Een plek waar ik geconfronteerd werd met mijzelf, met mijn eetstoornis en ik werd uitgedaagd om steeds meer mezelf te mogen gaan leren accepteren. Dat ik niet altijd door hoef te gaan, dat ik niet altijd die grote lach op mijn gezicht hoef te houden. Maar dat ik mag laten zien wat dingen met mij doen. Ik heb daar mogen leren wat mijn emoties zijn, hoe ik dat meer er mag laten zijn voor wat het is. Het is niet nodig om alles te verdoezelen met een lach of met een eetstoornis. Wees wie je bent, dat is oke. Met en zonder verdriet.
Ik leerde keuzes te maken voor mijzelf en mijn gevoelens serieus te nemen. Ook leerde ik weer mensen opnieuw mogen vertrouwen. Na Portugal voelde de kooi waarin ik in zat steeds verder van mij weg. De kooi opende zich op naar een mooie toekomst. Steeds verder liet ik mijn eetstoornis los. Dit ging geleidelijk, maar door wat ik heb geleerd in Portugal durfde en kon ik dit steeds beter. Wat ik heb ontzettend veel mooie, prachtige mensen mogen leren kennen! Nog steeds heb ik contact met een aantal uit onze groep. En één iemand spreek ik regelmatig. Het is fijn om met elkaar te kunnen spreken over wat we hebben meegemaakt in Portugal. Vanuit onze eetgekkies (zo noemden wij onszelf) groep zijn meerdere meiden hersteld. En de anderen kunnen we juist hoop geven door ons herstel.
Geloof, hoop en liefde. Ik ben zelf christelijk en ze steunden mij daarin ook. Tijdens mijn herstel is mijn geloof in God juist groter geworden. Hij gaf mij vertrouwen op herstel en God liet mij zien dat het kon. Tijdens mijn herstel was het vaak een zoektocht hoe ik keek naar God. Maar ik geloof dat Hij er voor mij was en is. Hoop is hoe ik naar de toekomst kijk. Er staan mensen om mij heen die van mij houden en waar ik mij veilig bij kan voelen.
En ten slotte de liefde: In april 2022 ben ik getrouwd. Iets wat ik in al die jaren als iets onmogelijks heb gezien, want hoe kan iemand van mij houden? Vlak nadat ik in Portugal was geweest leerde ik mijn man kennen. We delen alles met elkaar, mijn man laat mij voelen en zien dat het oké is wie ik ben, welke emoties ik voel en wat ik van mijn verleden ook mee draag. Na al die jaren van vechten en van strijden tegen mijn eetstoornis en mijn PTSS had ik vorig jaar de mooiste (trouw)dag van mijn leven. Zo trots heb ik mij nog nooit eerder gevoeld. Nu woon ik in Friesland en werk ik in de psychiatrie. Onze trouwdag was een afsluiting van mijn afgelopen jaren. Op naar een hoopvolle toekomst!
In december 2023 is ons zoontje geboren. Dat is echt het allergrootste cadeau wat ik kan krijgen na mijn eetstoornis herstel! Ik geniet en ik ben trots op mijn lichaam na alles wat het heeft mee gemaakt.
Blijf geloven en hopen op herstel! Daaruit ontstaat liefde voor jezelf maar ook voor de ander. When we're ashamed, we can 't tell our stories. And our stories are the foundation of our stories are the foundation of our identity.'
Eline
