Ervaringsverhaal Linda
Be-Leef is op mijn pad gekomen tijdens een ontmoeting op een drumcirkel Ik hoorde iemand praten over werken in Portugal met mensen met eetstoornissen en zo raakte we samen aan de praat. Ze bleek een ervaringsdeskundige te zijn en ik werd geraakt door haar verhaal. Ik moest huilen en wist ik ga naar Portugal geen idee hoe of wat verder. Dit was zo’n sterk gevoel. De week erop hebben we gebeld en een heel fijn gesprek gehad, volop herkenning in haar verhaal en kon alle twijfels die ik had met haar delen. De eetstoornis kwam gelijk om de hoek, ik ga beter eten, er zijn mensen die zijn er erger aan toe, ik werk nog 2 dagen en ik pas er niet tussen ik ben al 43.
Ik heb 'ja' gezegd tegen de weg van herstel
Na nog een aantal gesprekken met haar gehad te hebben en het financiële plaatje rond gekregen heb ik “ja” gezegd tegen de weg naar herstel! De tijd richting de vertrekdatum werd de eetstoornis steeds sterker. “Nee joh je hoeft echt niet naar Portugal je kan nog makkelijk 10 km per dag lopen” In die periode leek het ook over iemand anders te gaan. Tot de week van vertrek met de spullen in pakken en afscheid nemen. Toen kwam het besef dat ik echt ga. Het was even veel, verdriet om iedereen te missen en tegelijkertijd ook voelen “dit ga ik doen ik kan dit”! Online hebben we elkaar ontmoet wat erg fijn was. Er was zoveel herkenning, gevoel niet gek en alleen te zijn hierom.
Sinds dat besluit heb ik niet meer gecheat
Toen kwam The day het vertrek naar Portugal. Op Schiphol afscheid genomen van mijn zoon en voor het eerst mijn groepsgenoten ontmoet. Wat was dat spannend! Ik ga nu echt! Na een fijne vlucht kwamen we aan op de Quinta. We werden warm ontvangen door de groep therapeuten, ervaringsdeskundigen en gastvrouwen. Ik probeerde alles over mij heen te laten komen al stond mijn hoofd niet stil met allerlei vragen die ik had. Met wie lig ik op de kamer wat en hoe laat moet ik eten, hoe ziet alles eruit? Al snel kwam er duidelijkheid in alle vragen en kreeg ik vertrouwen in de liefdevolle mensen om mij geen. De eerste dagen heb ik nodig gehad om te landen begrijpen hoe de dagindeling was, de groepsgevoel leren kennen gelijk de keuze gemaakt ik stap op de trein en ga er niet meer van af. Sinds dat besluit heb ik niet meer gecheat met eten, gebraakt en gehoor gegeven aan bewegingsdrang
Al snel merkte ik hoe fijn het was om een roomie te hebben
In het begin zag ik er tegen op om geen eigen kamer te hebben maar al snel merkte ik hoe fijn het was om een roomie te hebben. Samen alles delen. Lachen, huilen, boos zijn, alles kon er zijn. Zoveel herkenning in elkaar nog meer bevestiging niet gek te zijn en niet alleen hierin te staan. De eerste 4 weken hebben we met heel de groep doorgebracht op de Quinta waar we met zijn allen de eetmomenten deelden. De laatste 2 weken gingen we ieder naar een eigen cottage. Waar we regelmatig zelf zorgden voor ontbijt lunch of diner. Zo konden we langzaam voorbereiden op thuis en ervaren hoe het is om alleen te zijn.
Ik kon mijn muren laten zakken en weer gaan voelen
Het programma in Portugal heeft mij ontzettend veel gebracht Daar pas echt erkend dat ik een eetstoornis heb en hoe ik erin zit. In de loop van de weken werd de eetstoornis ontmaskert. Ben ik mijn muren gaan laten zakken en kon ik weer gaan voelen. Toen kwam het besef zoveel gemist te hebben in het leven door de eetstoornis, het was een gevangenis waarin ik zat. De mensen om mij heen zag ik niet staan, altijd draaide alles om eten niet eten en bewegen. Er zijn veel emoties losgelaten gelaten, patronen getackeld en handvatten gekregen hoe overal mee om te gaan.
Ik heb de regie terug genomen!
Wat er ook is in het leven, ik blijf eten en geef niet toe aan de eetstoornis. Het geeft aan dat er iets gezien en gevoelt wil worden wanneer de eetstoornis om de hoek komt. Ik ben steeds meer “mij” aan het worden en aan het ontdekken wat bij mij past qua werk, hobby’s en relaties. Door op de trein gestapt te zijn heb ik de regie terug genomen. Er gaan vast hobbels komen en ga daarmee zijn en niet meer tegen vechten Dankbaar ben ik voor alle lieve mensen die er waren, het geduld en vertrouwen dat er was. Ik ga nu weer LEVEN!! Mocht je twijfelen onthoud dan 1 ding beter worden kan echt dat geloof ik en het mag stapje voor stapje.
Liefs Linda
