Ervaringsverhaal Leonie
De lucht is stralend blauw en de zon schijnt door de ramen naar binnen. Ik voel dat ik hier intens van kan genieten, ik voel dat ik weer kan voelen. Als ik dit een aantal weken eens had kunnen weten..
Met veel hoop en vertrouwen telde ik de weken af tot de behandeling van Be-Leef zou beginnen. Tot die tijd zat ik volledig verstrikt in mijn eetstoornis en werd de strijd met de dag erger. Mijn lichaam takelde af, ik kon niet meer helder denken, mijn familie en vrienden maakten zich grote zorgen. Alles wat ik deed of niet deed, was vanuit de eetstoornis. Ik voelde me gevangen, in mezelf. Ik was wanhopig. Hoe kom ik hier ooit weer uit? Aan mijn motivatie heeft het nooit gelegen. Ik heb altijd geloofd dat ik er een dag zou komen waarin ik het los zou kunnen laten en de wereld weer aan mijn voeten zou liggen. Dit was hoopvol, maar tegelijk ook wat naïef en frustrerend. Want wanneer kwam die dag dan eindelijk? Het was zo beangstigend om te beseffen dat ik het zó graag anders wilde, maar tegelijk ook zelf degene was die zich maar bleef vastklampen aan de eetstoornis. Ik wist dat ik hulp nodig had, er was iets groots nodig.
Alsof ik mezelf mocht toestaan het vanaf dan eindelijk los te laten.
Be-Leef kwam als een geschenk uit de hemel op mijn pad. Ik had niet veel ervaring in de hulpverlening, maar ik voelde meteen; ‘dit is het, dit gaat mijn redding zijn’. Alsof ik mezelf mocht toestaan het vanaf dan eindelijk los te laten. Het klinkt misschien raar, maar de laatste dagen voor vertrek voelde het ook alsof ik mentaal al afscheid aan het nemen was van de eetstoornis. Ik ging vooral heen met de instelling dat ik ‘gewoon weer moest eten’ en dat het dan vanzelf weer goed ging komen. Maar zo simpel werkte het natuurlijk niet. Ja, ik heb weer moeten leren eten. En ja, dit ging gepaard met veel spanning, tranen en paniek.
Eten was de sleutel tot mijn gevoel
Maar na de eerste weken merkte ik al dat het eten de sleutel was tot mijn gevoel. Alsof ik door te eten letterlijk de weg vrij maakte voor mijn emoties en gevoelens. Ik dacht altijd dat ik al veel zelfkennis had en al veel op een rijtje had. Nu merkte ik dat dit vooral cognitief was, maar dat ik veel nog niet doorvoeld had. Ik leerde meer over mijn kernovertuigingen, familiesysteem en vooral over de functies van mijn eetstoornis. Er vielen langzaam puzzelstukjes op z'n plek. Dit voelde bevrijdend, ik kreeg eindelijk wat ademruimte om het anders te doen. Alsof ik er meer uit kon stappen en het van een afstandje kon bekijken. Het lukte hierdoor steeds makkelijker om zelf de controle terug te pakken en te kiezen voor het leven. Alsof er een knop is omgegaan. Doordat de vrijheid rondom het eten steeds een beetje toenam, voelde ik ook de wens om van het leven te mogen genieten toenemen.
Ik wil een leven waarin ik mag genieten (van eten) en van mezelf mag houden.
Nu ik weer thuis ben is echt bevestigd dat Be-Leef alles was waar ik naar op zoek was, wat ik nodig had, maar tegelijk nog veel meer. De plek voelde magisch, alles was zo mooi en rustig. Ik heb me enorm thuis, veilig en gesteund gevoeld. De mensen die er werkten waren zo liefdevol en kundig. Doordat vrijwel iedereen ervaringsdeskundige was, heb ik hier heel veel hoop en motivatie uit gehaald. Het was me alleen nooit gelukt om tot dit punt te komen. Ik realiseer me goed dat ik er nog niet ben en dat ik nu alles op alles moet zetten om de eetstoornis geen ruimte meer te geven.
Iets van binnen is veranderd
Toch voel ik dat er iets van binnen is veranderd. Iets waardoor ik nu andere keuzes kan maken. Ik wil een leven waarin ik mag genieten (van eten) en van mezelf mag houden. En ik voel dat ik daar volledig voor wil gaan! Ik ben enorm dankbaar voor deze reis en zal het voor altijd in mijn hart meedragen. In Portugal heb ik de grootste drempels overwonnen, er is weer een lichtje gaan branden. Dit neem ik met me mee en geeft me moed om verder te vechten.
Leonie
